بهاییت و سیاست
|
راهنما |
مشاور |
دانشجو |
دانشگاه |
تاریخ دفاع |
|
حقیقت |
میرموسوی |
تهمورثی |
اندیشه اسلام مفید |
92/6/12 |
چکیده:
بهاییت فرقه ای منشعب از بابی گری است که در زمان قاجار در ایران به وجود آمد. بنیانگذار بابیت، سید علی محمد شیرازی ملقب به ((باب)) است. وی در کربلا علوم دینی تشیع را فرا گرفت و بعد از مرگ استادش، خود را باب و نماینده امام دوازدهم شیعیان نامید. وی بعد از مدتی ادعای مهدویت کرد. سرانجام به خاطر انحراف در عقیده در تبریز اعدام شد. بعد از مرگ باب میرزا حسینعلی نوری یکی از پیروانش ادعای جانشینی نمود و مدعی گردید که از طرف خداوند بر وی وحی نازل گردیده است و بنیانگذار فرقه بهاییت گردید. بعد از مرگ میرزا حسینعلی نوری فرزند ارشدش عباس افندی جانشین وی شد و آخرین رهبر بهاییان نیز شوقی افندی نوه دختری عباس افندی بود. اکنون رهبری جامعه بهایی بعد از مرگ شوقی توسط یک نهاد شورایی بنام بیت العدل اعظم اداره می شود.یکی از اصول و شعارهای اساسی آیین بهایی ((اصل عدم مداخله در امور سیاسی)) است و بر اساس آن، بهاییان اجازه ندارند در امور سیاسی شرکت کنند. از منظر تاریخی چنین اصلی در بهاییت، همیشه در مواقعی مورد تاکید قرار می گرفته، که منافع و مصالح سیاسی حامیان بهاییت، را تامین کرده است. بهاییت با تاکید و ترویج اصل ((عدم مداخله در امور سیاسی)) کوشش همیشگی خود را برای پیشبرد نقشه ((حکومت بهایی)) و رسیدن به ((قدرت سیاسی حاکم)) در سرزمین ایران، پنهان می سازد.